Zimowo-dyniowo

Na dworze biało, łagodnie, delikatnie, spokojnie ... no tak ale w większosci przez okno. Kiedy już wyjdę w tę romantyczną przestrzeń okazuje się, że samochód nie chce zapalić, a jak już zapali to się ślizga, chociaż mam zimówki, a jak już się wyślizgam to okazuje się, że brama zamarzła i buty już mi przemakają, i mam ochotę powiedzieć ... jak ja nie cierpię tego paskudztwa! Noi w piecu ciągle trzeba palić i przed siódmą na piżamę wkładać dresy i lecieć po śniegu do kur, żeby depresji nie dostały od siedzenia w zamkniętym, ocieplonym kurniku.

Ale kiedy wypocę siódme poty, żeby ubrać siebie i Marcysię, i nareszcie wyjdę na spacer z sankami ... i kiedy widzę jak pod czerwonym nosem uśmiecha się mała buzia to powoli mija mmi złość na to całe białe szaleństwo, które kiedyś z nartami i przyjemnością było skojarzone a teraz z utrapieniem raczej.
Ale kiedy widzę jak moja Malutka sunie w swoim buraczkowym kombinezonie, jak przewraca się, ślizga i wstać nie może i ile to frajdy dla niej oznacza, to wiem, że to białe szaleństwo może mieć również taki przyjemny wymiar.

p.s. Na Łąkowym spacerze byłam sama, bo było trochę zimno, noi czasem nawet najszczęśliwsza mama potrzebuje w samotności poukładać myśli.

Po spacerze, nocną porą oczywiście, wyprodukowałam zimowe ozdoby - śnieżynki z serwetek szydełkowych, naciągniętych na drewniane kółeczka, kupione w SH po 50 gr.

A jeszcze kiedy na dworze była trawa ... zrobiłam ocieplacze pod drzwi tarasowe, ulubione miejsce przesiadywania mojej Marcyś. Zrobiłam je (2 szt. bo drugie do sypialni, która też ma wyjście na taras)z szalików z SH, które wypchałam starymi podkoszulkami.

i na tym bym zakończyła moje zimowe refleksje, bo tak naprawdę to strasznie chce mi się kolorów, dźwięków i zapachów wiosny, lata no może nawet "złotej jesieni" :-)
Zauważyłyście/liście że im bardziej zimowo i biało, tym bardziej mamy ochotę na pomarańcze i mandarynki. Ja nawet jak ich nie jem to lubie je mieć w miskach, koszykach, w zasięgu wzroku tylko po to, żeby móc się doenergetyzować tym cudownym kolorem.
Mam też w domu dynie, cudownie pomarańczowe, które posłużyły nam, tym razem, do sesji dyniowej. Modelką była oczywiście Marcelka :-) a to mały wycinek naszej zabawy ...

A na koniec jeszcze pochwalę się, że "zamieszkała" z nami figurka Maryji po mojej kochanej Babuni. Ma prawie 50 lat. Ja "znam" ją całe moje życie. Zawsze stała u Babci w pokoju, w ołtarzyku. Kiedy Babcia odeszła, Maryjka została trochę zapomniana, zakurzona. Aż kilka dni temu dostałam ją ja. Mój mąż ją delikatnie wyczyścił i postawił w sypialni, a Marcelka przedstawiła jej wszystkie ważne zabawki :-) a ja poczułam dziwny spokój, taki, którego bardzo potrzebowałam ...

Takiego spokoju i Wam życzę

Pozdrawiam i dziękuję za miłe słowa i udział w Candy!

Iwona