Noi minął rok

... od kiedy rozpoczęłam moje blogowanie.
Dokładnie pamiętam jak to było.
Wczesną wiosną 2011 szukałam w interncie porady jak zmienić tapicerke fotela i natrafiłam na Jagodowy Zagajnik. Przeczytałam go niemalże jednym tchem, potem zaczęłam się zagłębiać w inne blogi, trafiłam na Zielony Kuferek, pomyślałam, że może się zaloguję i będę zostawiać po sobie ślad w postaci komentarza, zgłosiłam sie do Candy u MariPar, wygrałam je ( ciągle z przyjemnościa piję z filiżanek, które wtedy dostałam)zajrzałam na bloga Kasi Jaka matka taka córka, ona dopiero zaczynała, napisałam, że też o tym myślę a Kasia dobrym słowem zdopingowała mnie do debiutu :-)
Troche się obawiałam, bo nigdy nie miałam skłonności ekshibicjonistycznych, a wtedy jeszcze myślałam, że jednak potrzeba, mówiąc brzydko , obnażać swoje życie, bo w końcu to pamiętnik, więc wszystko i sama prawda i tylko prawda.
Dziś pisze tyle ile chce, jak chce i z dużą chęcią. Mam osoby z którymi czuję się zaprzyjaźniona i choć to dziwne, bo nigdy ich na oczy nie widziałam, czuję bliskości i serdeczności, i z przyjemnością zaglądam do nich i z chęcią wymieniam spostrzeżenia, opinie, refleksje, trochę się uczę, troche mam wrażenie, że ja coś w ich życie wnoszę. I choć czasem czasu brak to czuję sie z tym strasznie fajnie :-)

i tak przez ZIMA

WIOSNA

LATO

JESIEŃ

i aż do dziś :-)

Kiedy pisałam pierwszego posta, jeszcze nie wiedziałam, że moja rodzinka, która Wam przedstawiłam pomniejszy się i strace wiernego przyjaciela, który był ze mną w najtrudniejszych chwilach - Benka.
Benek zaginął dokładnie rok temu, i czasem jeszcze jest mi smutno, i czasem chwytam się jakiejś informacji, że może to właśnie on ...
Kilka dni temu zobaczyłam na miescie ogłoszenie, a na nim psa podobnego do mojego przyjaciela, i od razu zadzwoniłam. Mężczyzna z którym rozmawiałam powiedział, że maja na lotnisku psa od kilku miesięcy, a teraz idą mrozy i będzie odstrzał zajęcy , noi że wogóle nie moga go tam zatrzymać. Pojechałam jak na skrzydłach ... psiak którego zobaczyłam to nie był Benek, ale pod wpływem rozmowy z pracownikami ochrony lotniska, którzy się nim opiekowali, postanowiłam, że go zabiorę.
I chyba nigdy nie zapomnę tego ich z nim pożegnania, i tych słów ..."prosze pani, czy będę mógł go jeszcze kiedyś zobaczyć?" Jasne, że tak - odpowiedziałam i z łezką w oku zabrałam Rudzika do jego nowego domu. To wspomnnienie z wczoraj...
Dziś jest OK, Rudzik, myślę juz się zaklimatyzował, zaprzyjaźnił z Sarą, z Fifim narazie średnio. Zamieszkał w budzie po Benku .. myślę, że mój przyjaciel nie miał by nic przeciwko temu ...

Dziękuje Wam wszystkim za ten wspólny rok, za wasze opinie, refleksje, dobre, mądre i wspierające komentarze. Dobrze, że jesteście :-)

A gdybym nie zdążyła w bardziej świątecznych okolicznościach, to przyjmijcie proszę, Najlepsze życzenia świąteczne, zdrowych, radosnych, pełnych miłości i rodzinnego ciepła Świąt Bożego Narodzenia



Iwona