O kreatywności, skrzyneczce i lampie słów kilka

Byłam ostatnio na ciekawej konferencji pt. "Kreatywnośc w terapii i edukacji". Słuchałam o tym jak i skąd bieże się w nas kreatywność, czy każdy ją ma i czy można się jej nauczyć.
Nie każdy posiada tą jakże użyteczną cechę, bo np. niektórzy zatrudniają innych, żeby coś za nich i dla nich stworzyli, czego nie rozumiem np. w przypadku projektowania swojego domu, wnętrza, bo jak ktoś obcy stworzy nam takie osobiste miejsce, które jest odbiciem naszych pragnień, doświadczeń i emocji, ale może nie każdy ma potrzebę tworzenia swojej przestrzeni, a może nie wierzy, że potrafi. Jedno jest pewne kreatywności też można się nauczyć,
tylko trzeba poruszyć w sobie odpowiednią strunę :-)

Z tego spotkania zapamiętałam m.in. dwa ciekawe stwierdzenia:
"Osoby bliskie duchowo są źródłem naszej autokreatywności, nawet jeśli dzieli nas bardzo duża odległość fizyczna"
Z czym się bardzo zgadzam, bo sama tego doświadczam odkąd funkcjonuje w sieci i spotykam takie osoby.
Drugie stwierdzenie, którego kompletnie nie rozumiem, to: Najbardziej kreatywnym momentem w życiu człowieka jest śmierć"
i nie będę dorabiać do tego teorii, bo nijak nie moge tego zrozumieć :-(

Pewnie nie pod wpływem Konferencji, ale moich własnych przemyślen "wykreowałam" skrzyneczke na gazety, bo ciągle nie mam gazetnika.

Pech, ale zagubiło mi się zdjęcie skrzyneczki sote.

Także uwieżcie na słowo, że to skrzynka sklejkowa po mandarynkach z marketu.

Pomalowałam ją na brązowo, potem suchym pędzlem białą farbą, i poprzyklejałam kwiatuszki ze starej szydełkowej serwetki, na nie kwatuszki filcowe (wypyrane w SH), dokleiłam też pozawijaną dratwę. Rączki ze sznurka jutowego, a w środku, moja ulubiona, juta.

Poniżej lampa, którą zrobiłam kilka miesięcy temu.

Na stary szkielet abażuru naciągnęłam płótno, które okleiłam wełnianymi chustkami. Do tego stojak z klamociarni, pomalowany na biało.

Niestety lampa ciągle czeka na światłość, a dokładnie aż mój mąż naprawi kabel :-)



Korzystając z okazji, że weekend był słoneczny wybrałam się z Marcelką na nasze łąki, żeby podpatrywać kaczki. Niestety ... pszczoła mnie ugryzła, i zamiast kaczek, które krzyknięciem z bólu, wystraszyłam sfotografowałam rzekę.

Też ładna :-)

Pozdrawiam bardzo ciepło i życzę żebyście zawsze miały/mieli potrzebę kreowania własnej rzeczywistości!
Iwona