Mama wraca do pracy, jutowe poduszki i recycling bawełnianych podkoszulek

Kilka dni temu wróciłam do pracy zawodowej, po prawie  14- miesięcznej przerwie spowodowanej problematyczną ciążą i już szczęśliwym macieżyństwem. Cieszę się z tego, choć wcale nie jest to łatwa organizacyjnie sytuacja. Na szczęście mam cudownych bliskich i kiedy ja ratuję zbłąkane dusze mój mąż i  moja mama na zmianę zajmują się Marcelką. Poza tym już sprawdziłam, że mama która pracuje zawodowo, jest mniej sfrustrowana, i raczej, wbrew pozorom wyrabia się ze wszystkim.

Pozdrowienia od Marcelki, która właśnie przygotowuje się do czytania :-)

Na Mikołaja dostałam od męża m.in. bardzo orginalny prezent - kilka metrów juty.
Przy pomocy mamy, bo ja niestety jeszcze nie szyję, powstały z niej poszewki na poduszki. Ozdobiłam je szydełkowymi serwetkami, które namiętnie kupuję w ciuchlandach.

Kiedy byłam w ciąży, i niestety musiałam dużo czasu spędzać w pozycji leżącej, rozpoczęłam proces ocieplania czarnych, skórzanych kanap i wydziergałam kolorowe narzuty.

Zrobiłam je na bardzo grubym szydełku, techniką - chyba półsłupki (umiem tylko tak :-) A materiał do ich wykonania to stare bawełniane podkoszulki, które częściowo zebrałam po rodzinie, a częściowo mama znosiła mi z ciuchlandów - skarbnicy cudów wszelakich ! Cięłam je na paski, wiązałam, zwijałam w kulki i przerabiałam na narzuty. Kolory nie przypadkowe - cieplutkie, wesołe i pojawiające się w naszym salonie. Uratowałam od "zeszmacenia" podkoszulki i ociepliłam zimne kanapy :-)

A na koniec o końcu pewnego kultowego dla mojego miasta miejsca - restauracji, jakich kiedyś było wiele "...iczanka". Była w moim mieście od początku, tj. kilkadziesiąt lat. Trochę się zmieniała, ale generalnie trwała na straży PRL-owego stylu. Miała nakrycia z logo Społem, na ścianie Złotą Patelnię i Panią Zosie w białym fartuszku. Słynęła z pierogów i zimych zakąsek do wódeczki. Z powodzeniem można tam było nakręcic drugą część Misia. Była czymś zawsze obecnym, tak oczywistym, że z czasem przestaliśmy ją zauważać i do niej wstępować. Jeszcze tylko mężczyźni, starzy opozycjoniści, emerytowani ludzie ze stali, którą kiedyś żył podupadły Zakład, wpadali tam na wódeczkę.

Ale niestety, niedoczekała się "kuchennych rewolucji" i kilka dni temu na drzwiach zawisła kartka - Likwidacja. Wyprzedaż.

Przyszło wiele osób, głównie tych dojrzałych, pamiętających.

Na pamiątke kupowali wysłużone naczynia, wspominali, opowiadali historie  z tego miejsca, ściskali personel i życzyli wszystkiego dobrego. To były dziwne i niesamowite emocje. Jakby pożegnanie. Znowu coś się skończyło ...

I ja tam byłam