Zimowo-rogalikowo

Gdy na dworze śnieg i mróz mam niebywałą ochotę gotować, piec, przyrządzać, szykować ... i jeść oczywiście też ( co nie zwasze, już po podtrzymuje to miłe uczucie przed :-)

Myśle sobie, że prawdziwy dom tworzy też zapach jedzenia. Że kiedy otwierasz, w mroźny dzień, drzwi i czujesz zapach zupy to wiesz, że wróciłeś do domu. Że zapach ciasta drożdżowego przywodzi mi na myśl moją kochaną Ciocię, że widzę wtedy jej dłonie i myślę o poczuciu bezpieczeństwa jakie daje dom i rodzina, a kiedy czuję delikatny, kwaskowaty zapach zupy owocowej to widzę jej bladoróżowy kolor i moją Babcię. I mam ochote wtedy kontynuować ten kulinarny ciąg myślowy i przypominać sobie co , kiedy , gdzie i jak jedliśmy, kto był przy stole. I jest mi dobrze z tymi myślami, bo wiem, że wspólne szykowanie, płukanie sałaty i obieranie jajek na twardo na podwórku, do których kręcony był domowy majonez, to część mojego dzieciństwa, która nauczyła mnie jak ważne jest bycie razem, dzielenie się jedzeniem , i że to nie tylko nasycanie żołądka ale przedewszystkim tworzenie wspólnoty i radość z bycia razem. I nawet kiedy był to zapach gotującej się kapusty, czy wędzonej ryby to dla mnie i tak był to zapach domu, mojego domu.

I dziś z przyjemnością ogromną gotuję, piękę i warzę co i kiedy się da. Trochę zgodnie z zasadą "przez żołądek do serca" i z przeświadczeniem, że najedzony znaczy szczęśliwy ale napewno też dlatego, że dom musi pachnieć jedzeniem, to dla mnie tak oczywiste, że słowo DOM widzę z dymkiem pary ulatującej znad świerzo ugotowanego obiadu. I jasne jest dla mnie, że jedzeniem trzeba się dzielić, i nie umiem jeść kiedy ktoś obok tego nie robi a czuję , że ma ochote. I tym się zawsze podzielę, bo wtedy nawet jeśli mamy mniej to i tak nam wystarcza :-)

Fakt, że pracuje, tam gdzie pracuje, sprawia, że często odwiedzam rózne domy i w wielu z nich uderzają mnie różne zapachy. Niestety ostatnimi czasy częściej są to inne niż domowe jedzenie zapachy. I tam gdzie się da to o tym rozmawiam, zachęcam, uświadamiam, że skoro masz dzieci, to im coś czasem ugotuj. I słyszę wtedy, że się nie opłaca, że nie bardzo jest za co , bo dzieci to w szkole zjedzą i im wystarczy, a czasem że nie ma czasu, że łatwiej i czyściej zamówić zestawy na cały tydzień.
I myślę sobie, o rany ... ubogo, ale nie finansowo, ubogo emocjonalnie, uczuciowo, duchowo, ubogo domowo.

Pamiętam, jak na pytanie zadane po Świętach, dzieciom ze świetlicy "Co jedliście w Wigilię? usłyszalam "Kiełbasę" i pomyślałam sobie "jak to możliwe?" To było kilkanaście lat temu, bo dziś to niestety możliwe, ale na szczęście nie na kolacji wigilijnej. Pamiętam, i dziś też je spotykam, dzieci, które jak zobaczą kotleta to mówią "Nie lubię!" chociaż nigdy nie próbowały. Tamte kiedyś obowiązkowo miały w domach magnetowidy, Te dziś mają plazmy.
A ja chcę, żeby moja córeczka doświadczała smaków i zapachów, i żeby kojarzyła je tak jak ja, z czymś wyjątkowym, dobrym, bezpiecznym ... z domem :-)

Po tych refleksjach naprawdę zrobiłam się głodna :-)
.... idę po rogalika


Rogaliki z orzechami

składniki:
- 2 szklanki mąki
- 20 dkg margaryny
- 2 żółtka
- łyżka śmietany
- szklanka cukru
- szczypta soli
- powidła śliwkowe
- 10 dkg łuskanych orzechów włoskich

przygotowanie:
mąkę posiekać z margaryną, dodać cukier, sól, żółtka i smietanę; zagnieść ciasto, owinąć folią i schłodzić w lodówce; drobno posiekać orzechy; z ciasta rozwałkować i pokroić na kwadraty o gr. ok 1/2 cm; każdy kwadrat przekroić po przekątnej, tak żeby były trójkąty; posmarować powidłami, posypać orzechami i zawinąć w rogalik; ułożyć na blasze lekko posypanej mąką; piec 30-35 min w temp. 200 st, na jasno złoty kolor; posypać cukrem pudrem.

Dziekuję Wam za wszystkie miłe, mądre i wspierające komentarze pod poprzednim postem.
Dziekuję za Waszą obecność :-)

Pozdrawiam ciepło!

Iwona